Wielkość ładunku nektaru przynoszonego przez pszczołę zbieraczkę w wolu miodowym zależy od obfitości nektarowania roślin i od odległości, jaką przebywa pszczoła, transportując surowiec do ula. Maksymalna ilość nektaru, jaką może pomieścić wole robotnicy to 70 mg, ale praktycznie jest to około 40 mg, jeżeli pożytek jest obfity i w niewielkiej odległości od ula. Jeżeli rośliny nektarują mniej obficie i odległości są większe, pszczoła przynosi do ula 20-15 mg nektaru. Jeżeli założymy, że nektar zawiera około 50% wody, to suma wylotów pszczół na 1 kg miodu o maksymalnej dopuszczalnej zawartości 20% wody wynosi 100 tysięcy.
Przekształcanie się surowca miodowego w miód rozpoczyna się już w czasie lotu powrotnego z nektarem do ula wskutek działania dodanych enzymów. Przyniesiony ładunek do ula jest przekazywany pszczołom ulowym, które wielokrotnie wciągając kroplę nektaru do wola i wyrzucając na języczek wzbogacają ją w składniki wydzieliny gruczołów gardzielowych, której enzymy wpływają na przemiany chemiczne dojrzewającego miodu. Pszczoły „rozmazują” nakrop (świeży nektar) w komórkach dolnej części plastra tak, aby powierzchnia parowania wody była jak największa. Częściowo zagęszczony nektar jest przenoszony do górnej części plastra, gdzie zajmuje około połowy komórki. Gdy osiągnie odpowiednią gęstość, pszczoły robotnice dopełniają komórki i zasklepiają woskiem. Odparowywanie wody jest zakończone, ale w dalszym ciągu przebiegają procesy chemiczne wpływające na ostateczną dojrzałość miodu.
O pełnej dojrzałości miodu i jego wysokiej jakości decyduje procentowa zawartość wody (ale tylko o jego gęstości), stopień przemiany cukrów złożonych na cukry proste, ilość i jakość kwasów organicznych, duża zawartość enzymów i składników o właściwościach inhibinowych.
